“၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံသားဥပေဒ”
ဆုိရွယ္လစ္ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ အာဏာပုိင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း၏ ဆႏၵႏွင့္အညီ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းခ့ဲေသာ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ေဝဖန္ေျပာဆုိမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ မီဒီယာမ်ားမွတစ္ဆင့္ ၾကားသိေနရသည့္အျပင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ကုိ မၾကာခဏ ေမးျမန္းျခင္းခံေနရသည့္အတြက္ ဤေဆာင္းပါးကုိ ေရးသားရန္ လြန္ခ့ဲေသာ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဆန္းပုိင္းမွစ၍ အေၾကာင္းဖန္လာပါသည္။
႐ႈပ္ေထြးလွသည့္ျပႆနာျဖစ္၍ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးရန္ ခက္ခဲလွသည့္အျပင္ နယ္ပယ္က႑စုံမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း ကြဲျပားျခားနားသည့္ ထင္ျမင္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ မီဒီယာမ်ားမွတစ္ဆင့္ တင္ျပေျပာဆုိေနၾကသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ ေျပာဆုိတင္ျပရန္ ပုိ၍ မဝ့ံမရဲျဖစ္မိပါသည္။
“ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းဆုိင္ရာ အေျခခံ သေဘာတရားမ်ား”
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒအေၾကာင္း မေဆြးေႏြးမီ ေရွ႔ကရွိခ့ဲေသာ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းႏွင့္ သက္ဆုိင္သည့္ ဥပေဒမ်ားကုိ တာဝန္ရွိသူမ်ားအားလုံး ေက်ညက္ေအာင္ ဦးစြာ ေလ့လာရန္ လုိအပ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
လူတစ္ဦး ႏုိင္ငံသား ျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္း ဆုိသည္မွာ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းအတြက္ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးေသာကိစၥျဖစ္၍ အလြယ္တကူ မွတ္ခ်က္ေပးရန္မသင့္ပါ။ အထူးသျဖင့္ လူမ်ဳိးေရးကုိလည္းေကာင္း၊ ဘာသာေရးကုိလည္းေကာင္း၊ လူအမ်ားစု အေနအထားကုိလည္းေကာင္း၊ လူနည္းစု အေနအထားကုိလည္းေကာင္း အေျခခံ၍ ႏုိင္ငံသား ျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ ေပးမည္ဆုိလွ်င္ မွားယြင္းယုံမွ်မက ဆုိးဝါးေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ဳိးဆက္မ်ားႏွင့္သာ ၾကံဳေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းဆုိင္ရာ ဥပေဒ သေဘာတရားကုိ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိလုိပါက လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး၊ လူနည္းစု၊ လူမ်ားစု စသည္တုိ႔အေပၚ အေျခမခံဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သမုိင္းျဖစ္ရပ္မွန္ႏွင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ အတည္ျဖစ္ခ့ဲသည့္ ဥပေဒ သေဘာတရားမ်ားအေပၚ အေျခခံ၍ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိၾကျခင္းသာလွ်င္ အသင့္ျမတ္ဆုံးျဖစ္မည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆပါသည္။
“ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းႏွင့္ သက္ဆုိင္သည့္ သမုိင္းေနာက္ခံ”
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သမုိင္းေနာက္ခံကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ျပရပါက ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခုိင္၊ ရွမ္း စသည့္ အေျခခံ လူမ်ဳိးႀကီး(၈)မ်ဳိး အေျခစုိက္ေနထုိင္ခ့ဲသည့္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံျဖစ္ပါသည္။ ၁၈၂၄ ခုႏွစ္တြင္ တနသာၤရီႏွင့္ ရခုိင္တုိ႔ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္က်ခ့ဲၿပီး၊ ၁၈၅၅ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္၊ ပဲခူး အပါအဝင္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပုိင္း အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ က်ေရာက္ခ့ဲပါသည္။ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္တြင္ မႏၲေလးၿမိဳ႔ေတာ္ အပါအဝင္ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလုံး အဂၤလိပ္လက္ေအာက္က်ေရာက္၍ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူခ့ဲပါသည္။
ထုိအခ်ိန္က ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ မတရားသိမ္းပုိက္ထားေသာ အဂၤလိပ္အစုိးရက ၄င္းတုိ႔ ဦးစြာ သိမ္းပုိက္ထားၿပီးျဖစ္ေသာ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ ျပည္နယ္ တစ္ခုအျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံအား သတ္မွတ္ကာ အုပ္ခ်ဳပ္ခ့ဲၾကပါသည္။ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္အထိ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ အိႏၵိယ၏ ျပည္နယ္တစ္ခုအျဖစ္ အဂၤလိပ္တုိ႔က အုပ္ခ်ဳပ္ခ့ဲၿပီး ခြဲေရးတြဲေရး ျပႆနာတစ္ရပ္ ေပၚေပါက္လာကာ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ အိႏၵိယျပည္နယ္ တစ္ခု အျဖစ္မွ ခြဲထြက္၍ အဂၤလိပ္၏ သီးျခားကုိလုိနီႏုိင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးခ့ဲပါသည္။
အိႏၵိယ၏ ျပည္နယ္အျဖစ္မွ ခြဲထုတ္ေပးခ့ဲေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အဂၤလိပ္၏ ကုိလုိနီႏုိင္ငံအျဖစ္ပင္ ရွိျမဲရွိေနပါသည္။
ထုိသုိ႔ အဂၤလိပ္၏ ကုိလုိနီအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ၍ ေနထုိင္ခ့ဲၾကရၿပီးေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရရွိခ့ဲသည့္ အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ေရးကိစၥ ဥပေဒေရးဆြဲရာတြင္ အေလးအနက္ စဥ္းစားရမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား မ်ားစြာရွိခ့ဲပါသည္။
“၁၉၄၇ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ကာလအေျခအေနမ်ား”
ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီး ၿပီးၿပီးေနာက္ အာရွတုိက္မွ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ား ဆုတ္ခြာသြားၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ အေနာက္ပါကစၥတန္ႏုိင္ငံ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ အေရွ႔ပါကစၥတန္ႏုိင္ငံ (ယခု ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံ)တုိ႔ကုိ အဂၤလိပ္အစုိးရက လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ အေျခအေနမ်ား ေပၚေပါက္ လာပါသည္။ အေနာက္ပါကစၥတန္ႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ အလွမ္းကြာေဝးေသာ္လည္း အိႏၵိယႏုိင္ငံႏွင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံတုိ႔မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ နယ္စပ္ခ်င္း ဆက္စပ္ေနသည့္အတြက္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ႏုိင္ငံအသီးသီးအတြင္း အေျခခ်ေနထုိင္လ်က္ရွိသူမ်ားကုိ မည္သုိ႔ျပ႒ာန္း သတ္မွတ္ၾကမည္နည္းဟူေသာ ျပႆနာေပၚလာပါက ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းဆုိင္ရာ ဥပေဒမ်ား ျပ႒ာန္းေပးရန္ အေၾကာင္းတရားမ်ား ေပၚေပါက္ လာရေပသည္။
ရွင္းလင္းေစရန္ ဥပမာေဆာင္၍ တင္ျပရပါက နယ္နိမိတ္ခ်င္း ဆက္စပ္ေနေသာ အိႏၵိယႏုိင္ငံအတြင္း ေရာက္ရွိေန သည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား ကုိ အိႏၵိယအစုိးရက မည္သုိ႔ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္မည္နည္း။ အလားတူ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း ေရာက္ရွိေနသည့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံသားမ်ားကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘက္က မည္သုိ႔သတ္မွတ္မည္နည္းဆုိသည့္ ျပႆနာေပၚေပါက္လာပါသည္။
ပုိ၍ရွင္းေအာင္ တင္ျပရပါက အိႏၵိယႏုိင္ငံအတြင္း ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာမ်ားကုိ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ အိႏၵိယအစုိးရက ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳမည္လား။ ႏုိင္ငံျခားသားအျဖစ္ သတ္မွတ္မည္လား (သုိ႔မဟုတ္) ႏုိင္ငံျခားသားျဖစ္၍ လက္မခံ ႏွင္ထုတ္မည္လား။ အလားတူ ျမန္မာႏုိင္ငံဘက္ကလည္း မည္သုိ႔ေဆာင္ရြက္မည္နည္း အစရွိသည့္ ကိစၥမ်ားကုိ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားလွေသာ ထုိေခတ္ ထုိအခ်ိန္အခါက ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားက အေလးအနက္ စဥ္းစားခ့ဲၾကပါသည္။
ထုိသုိ႔ စဥ္းစားခ့ဲၾကၿပီးေနာက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ကုိလုိနီအစုိးရႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ အိႏၵိယ၊ ျမန္မာ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံမ်ားမွ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ညႇိႏႈိင္းေဆြးေႏြးၾကၿပီးေနာက္ အဂၤလိပ္ကုိလုိနီ ေခတ္ကာလအတြင္း အဂၤလိပ္ကုိလုိနီနယ္ပယ္မ်ားျဖစ္ေသာ အိႏၵိယ၊ ျမန္မာ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ (အေရွ႔ပါကစၥတန္)နယ္ပယ္မ်ားအတြင္း ေနထုိင္ခ့ဲၾကသူမ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္း၊ ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္း အစရွိသည့္ ဥပေဒမ်ား ကုိ ျပ႒ာန္း ကာ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္၊ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ သက္ဆုိင္ရာႏုိင္ငံအသီးသီးက ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးခ့ဲပါသည္။
အဆုိပါ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္း၊ ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းတုိ႔ႏွင့္ သက္ဆုိင္သည့္ အေသးစိတ္က်ေသာ ဥပေဒမ်ားအေၾကာင္း မေဆြးေႏြးမီ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပထမဦးဆုံး အေျခခံဥပေဒျဖစ္သည့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ အတည္ျပဳျပ႒ာန္းခ့ဲေသာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒပါ ႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈဆုိသည့္ စကားရပ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျပ႒ာန္းခ်က္ကုိ ဦးစြာတင္ျပလုိပါသည္။
“၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒပါ “ႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈဆုိင္ရာ” ဥပေဒျပ႒ာန္းခ်က္(၂)ရပ္”
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပထမဦးဆုံး ဒီမုိကေရစီ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒျဖစ္္သည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ ေရးဆြဲခ့ဲသည့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒတြင္ “ႏုိင္ငံသား”ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ ေအာက္ပါဥပေဒျပ႒ာန္းခ်က္ (၂)ရပ္ကုိ ျပ႒ာန္းထားေၾကာင္း ေတြ႔ရ ပါသည္။
ပုဒ္မ ၁ဝ။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ဝန္းလုံးတြင္ ႏုိင္ငံသားဟူ၍ တစ္မ်ဳိးတည္းသာရွိရမည္။ ဆုိုလိုရင္းမွာ ျပည္ေထာင္စု အဖြဲ႔ဝင္မ်ား၏ ႏုိင္ငံ သား ဟူ၍ အသီးအျခားမရွိရ။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသားဟူ၍သာ ရွိရမည္။
ပုဒ္မ ၁၁။ (က) ျမန္မာႏုိင္ငံ တုိင္းရင္းသားတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးတြင္ ျဖစ္ေသာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ျဖစ္ခ့ဲေသာ မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူတုိင္းသည္ လည္းေကာင္း၊
(ခ) ျမန္မာႏုိင္ငံ တုိင္းရင္းသားတစ္မ်ဳိးမ်ဳိးတြင္ ျဖစ္ေသာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ျဖစ္ခ့ဲေသာ ဘုိးဘြားမ်ားအနက္ အနည္းဆုံးတစ္ဦးမွ ျပည္ေထာင္ စုႏုိင္ငံ တြင္ ပါဝင္လတၱံ႔ေသာ အာဏာပုိင္နက္အတြင္း၌ ေမြးဖြားသူတုိင္းသည္လည္းေကာင္း၊
(ဂ) ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ေသာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ဤအေျခခံဥပေဒ စတင္ အာဏာတည္သည့္ေန႔တြင္ အသက္ရွင္ေနသည္ျဖစ္ ပါက တုိင္းရင္းသားအျဖစ္ကုိ ရယူခြင့္ရွိေသာ မိဘႏွစ္ပါးမွ ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံတြင္ ပါဝင္လတၱံ႔ေသာ အာဏာပုိင္နက္အတြင္း ၌ ေမြးဖြားသူတုိင္းသည္လည္းေကာင္း၊
(ဃ) ၿဗိတိသွ် ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အာဏာျပန္႔ရာ နယ္ေျမတစ္ခုခုတြင္ ေမြးဖြားခ့ဲသည္ျဖစ္၍ ဤအေျခခံဥပေဒ စတင္ အာဏာ တည္သည့္ေန႔မွအထက္၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ၁၉၄၂ ခု၊ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔မွအထက္ အျခားမ့ဲေသာဆယ္ႏွစ္အတြင္း ရွစ္ႏွစ္ေအာက္ မယုတ္ေသာ ကာလအဖုိ႔ ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံတြင္ ပါဝင္လတၱံ႔ေသာ အာဏာပုိင္နက္အတြင္း၌ ေနထုိင္ခ့ဲဖူးၿပီး လွ်င္ ျပည္ေထာင္ စုႏုိင္ငံ အတြင္းတြင္ ထာဝစဥ္ေနထုိင္ရန္ ၾကံရြယ္ခ့ဲသည္ျဖစ္၍၊ ထုိ႔ျပင္ တရားဥပေဒျဖင့္ သတ္မွတ္ေသာ အခ်ိန္အတြင္းတြင္ ထုိသုိ႔ သတ္မွတ္ေသာ နည္းလမ္းႏွင့္အညီ ျပည္ေထာင္ စုႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းကုိ ထုတ္ေဖာ္သူတုိင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ျပည္ေထာင္ စုျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ရမည္။ အထက္ပါ ျပ႒ာန္းခ်က္ (၂)ရပ္ အနက္ ပထမျပ႒ာန္း ခ်က္ျဖစ္ေသာ ပုဒ္မ-၁ဝ ပါ “ႏုိင္ငံသားတစ္မ်ဳိးတည္း သာရွိရ မည္”ဆုိသည့္ ခြဲျခားျခင္းမရွိေသာ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားေသာ ျပ႒ာန္းခ်က္ ကုိ စာ႐ႈသူမ်ား သတိျပဳ ေလ့လာၾကေစလုိပါသည္။
“ႏုိင္ငံသားတစ္မ်ဳိးတည္းသာရွိရမည္”ဆုိသည့္ စကားရပ္သည္ ႏုိင္ငံသားအခ်င္းခ်င္းအၾကား အဆင့္အတန္းမခြဲျခားဘဲ ႏုိင္ငံသားအားလုံးကုိ တစ္တန္းတစ္စားတည္း သတ္မွတ္ေပးထားသည့္အတြက္ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း သေဘာတရားမွလြတ္ကင္း၍ အမ်ဳိးသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရး ကုိ တြန္းအားေပးရာေရာက္သည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္တစ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။
ထုိ႔အျပင္ တုိင္းရင္းသားမ်ား အပါအဝင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း မွီတင္းေနထုိင္သူ အားလုံးအၾကား စိတ္ဝမ္းကြဲျပားမႈမရွိေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ထုိက့ဲသုိ႔ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေလးနက္မႈရွိေသာ ဥပေဒစာသားကုိ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း ထင္ျမင္သုံးသပ္ႏုိင္ပါသည္။
ထုိ႔အျပင္ တစ္ဆက္တည္း ပုဒ္မ-၁၁တြင္ မည္သူတုိ႔ ႏုိင္ငံသားျဖစ္သည္ ဆုိသည္ကုိလည္း ေနာင္အခါ အျငင္းပြားမႈ မျဖစ္ရေအာင္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတြင္ တိတိက်က် ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ေပးခ့ဲသည့္ အခ်က္သည္လည္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ အခ်က္တစ္ရပ္ ျဖစ္ေပသည္။
“ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာနုိင္ငံသားအျဖစ္ (ေရြးခ်ယ္ေရး) အက္ဥပေဒ”
အထက္ပါဥပေဒကုိ ၃-၅-၁၉၄၈ ေန႔တြင္ ျပ႒ာန္းခ့ဲပါသည္။ ျပ႒ာန္းရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ – ၁၁ တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ “ျပည္ေထာင္စု ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းကုိ ထုတ္ေဖာ္သူတုိ႔” အတြက္ ျပ႒ာန္းထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အဆုိပါဥပေဒပုဒ္မ ၃ တြင္ –
(က) ေမြးဖြားစဥ္က ၿဗိတိသွ် ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အာဏာပုိင္နက္တြင္ ပါဝင္ေသာ နယ္ေျမတစ္ခုခု၌ ေမြးဖြားခ့ဲသူျဖစ္ျခင္း၊
(ခ) ၁၉၄၂ ခု၊ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔မွ၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔မွ အထက္ အျခားမ့ဲေသာဆယ္ႏွစ္အတြင္း၊ ရွစ္ႏွစ္ေအာက္မယုတ္ေသာ ကာလအဖုိ႔ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အာဏာပုိင္နက္အတြင္း၌ ေနထုိင္ခ့ဲဖူးသူျဖစ္ျခင္း၊
(ဂ) အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းမြန္သူျဖစ္ျခင္း၊
(ဃ) ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ၏ လုံျခံဳမႈကုိေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးကုိေသာ္လည္းေကာင္း၊ အက်ဳိးစီးပြားကုိေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ပ်က္ျပားနစ္နာေအာင္ မျပဳလုပ္ခ့ဲဘူးသူျဖစ္ျခင္း၊ ထုိ႔ျပင္
(င) ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒပုဒ္မ ၂ တြင္ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ျပထားသည့္အတုိင္း အရည္အခ်င္း ခ်ဳိ႔တ့ဲသူ မဟုတ္ျခင္း၊
စသည့္ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံလွ်င္ ႏုိင္ငံသားလက္မွတ္ရလုိေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားႏုိင္သည္ဟု ျပ႒ာန္းထားကာ စိစစ္ၿပီးေနာက္ မွန္ကန္ လွ်င္ ဝန္ႀကီးက ႏုိင္ငံသားလက္မွတ္ ထုတ္ေပးရမည္ဟု ျပ႒ာန္းထားပါသည္။
အဆုိပါ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေရးဥပေဒသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ စနစ္တက် စီစဥ္ေရးသားထားသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။ အေရးႀကီးေသာ ဒုတိယဥပေဒတစ္ခု ဆက္လက္တင္ျပပါမည္။
“ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ ဥပေဒ”
အထက္ပါဥပေဒသည္ ျမန္မာနုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရရွိသည့္ ၄-၁-၁၉၄၈ ေန႔တြင္ ျပ႒ာန္း အတည္ျပဳခ့ဲေသာ ဥပေဒျဖစ္ပါသည္။ မည္သူမ်ား ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံသား ျဖစ္သည္ဆုိသည္ကုိ ဤဥပေဒတြင္ အေသးစိတ္ရွင္းလင္းစြာ ျပ႒ာန္းထားသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။
စာ႐ႈသူမ်ား မွတ္သားရ လြယ္ကူေစရန္ လုိရင္းပုဒ္မမ်ားကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ ေဖာ္ျပလုိပါသည္။
ပုဒ္မ – ၄ (၁)တြင္ – ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ – ၁၁ (က) (ခ) (ဂ)ႏွင့္ (ဃ) တုိ႔အရ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊
ပုဒ္မ – ၄ (၂)တြင္ – ဘုိးဘြားအားလုံး လက္ထက္မွစ၍ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း အေျခစုိက္ ေနထုိင္လာခ့ဲသည့္အျပင္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္တကြ မိမိ ကုိယ္တုိင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း ေမြးဖြားလွ်င္ ေမြးဖြားသူတုိင္းသည္လည္းေကာင္း ႏုိင္ငံသားျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ ထားသည္ကုိ ေတြ ႔ရပါ သည္။
“၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒ အာဏာတည္ၿပီးေနာက္ ေမြးဖြားသူမ်ား”
အထက္ေဖာ္ျပပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ပုဒ္မ – ၅ တြင္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း ျပ႒ာန္းထားသည္ ကုိ ေတြ႔ရ ပါသည္။
(က) ႏုိင္ငံသားမိဘတစ္ပါးပါးမွ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း ေမြးဖြားသူ။ (သုိ႔ရာတြင္ ဖခင္ႏုိင္ငံျခားသား ျဖစ္ပါက ထုိကေလး အရြယ္ေရာက္ၿပီး ၁ ႏွစ္အတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေၾကာင္း ေၾကညာရန္ လုိပါသည္။)
(ခ) ႏုိင္ငံသားဖခင္က ႏုိင္ငံျပင္ပတြင္ ေမြးဖြားသူ။ (သုိ႔ရာတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေကာင္စစ္ဝန္႐ုံးတြင္ ေမြးဖြားေၾကာင္း မွတ္ပုံတင္ရန္ လုိအပ္သည္။)
(ဂ) ႏုိင္င့ံဝန္ထမ္း ႏုိင္ငံသားမိဘတစ္ပါးပါးက အစုိးရအမႈထမ္းေနဆဲ ျမန္မာႏုိင္ငံျပင္ပတြင္ ေမြးဖြားသူ။ (သုိ႔ရာတြင္ ဖခင္ႏုိင္ငံျခားသားျဖစ္ ပါ က ထုိကေလး အရြယ္ေရာက္ၿပီး ၁ ႏွစ္အတြင္း ႏုိင္ငံျခားသားအျဖစ္မွ စြန္႔လႊတ္ေၾကာင္း ေၾကညာရန္ လုိအပ္သည္။)
အထက္ေဖာ္ျပပါ ပုဒ္မ – ၄ ႏွင့္ ၅ ပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားသည္ အလုိအေလ်ာက္ ႏုိင္ငံသားရထုိက္ခြင့္ရွိသူမ်ား ကုိ ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ေပး ၿခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ဦးကလည္း ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူလုိပါက ဝန္ႀကီးထံ ေလွ်ာက္ထားႏုိင္ေၾကာင္းႏွင့္ ဝန္ႀကီးက ေက်နပ္လက္ခံ လွ်င္ ႏုိင္ငံသားျပဳမႈလက္မွတ္ ထုတ္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း ပုဒ္မ – ၇ တြင္ ျပ႒ာန္းထားပါသည္။
ပုဒ္မ – ၇ အရ
(က) အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီး
(ခ) ၅ – ႏွစ္ထက္မနည္း ျမန္မာနုိင္ငံအတြင္း အဆက္မျပတ္ ေနခ့ဲသည့္အျပင္
(ဂ) စာရိတၱေကာင္းမြန္၍ ျမန္မာ (သုိ႔မဟုတ္) တုိင္းရင္းသားစကား တစ္မ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာတတ္၍
(ဃ) ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း အျမဲေနထုိင္ရန္၊ အစုိးရ အမႈထမ္းရန္၊ ဘာသာေရး၊ လွဴဒါန္းေရး၊ စီးပြားေရးကိစၥမ်ား ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ရန္ ရည္ရြယ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပကာ – ႏုိင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးရန္ ေလွ်ာက္ထားႏုိင္ေၾကာင္း ျပ႒ာန္းထားသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ ဥပေဒျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ယင္းအေျခခံဥပေဒကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ျပ႒ာန္းထားေသာ ဥပေဒမ်ားကုိ ျခံဳငုံသုံးသပ္ တင္ျပခ့ဲျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“၁၉၇၄ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ”
ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္၊ လြတ္လပ္ေရးရသည့္ေန႔မွစ၍ ၃.၁.၁၉၇၄ ေန႔အထိ အေျပာင္းအလဲ တစ္စုံတစ္ရာ မရွိခ့ဲပါ။
၃.၁.၁၉၇၄ ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စုဆုိရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒဟု အမည္ေပးထားေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ဒုတိယ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ေပၚေပါက္လာသည့္အခါ ႏုိင္ငံသားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိမႈအပုိင္းတြင္ အနည္းငယ္ကြဲလြဲသြား သည္ ကုိ စတင္ေတြ႔ရွိရပါသည္။
၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ – ၁၄၅ တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ျပ႒ာန္းထားသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။
(က) ျပည္ေထာင္စုဆုိရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၏ တုိင္းရင္းသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူအားလုံးသည္ ႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္သည္။
(ခ) ဤဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳျပ႒ာန္းသည့္ေန႔တြင္ ဥပေဒအရ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူမ်ားသည္လည္း ႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္သည္။
အထက္ပါ ျပ႒ာန္းခ်က္ကုိ ေလ့လာပါက ႏုိင္ငံသား ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားရွိသည္ဟု ထင္သာျမင္သာ ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ – ၁ဝ တြင္ “ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္ဝန္းလုံးတြင္ ႏုိင္ငံသား တစ္မ်ဳိးတည္းသာရွိရမည္” – ဟု ျပ႒ာန္း ထားသည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္ႏွင့္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ – ၁၄၅ ပါ ႏုိင္ငံသား ၂ မ်ဳိးရွိသည္ ဆုိသည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္ မ်ား သည္ တစ္ခုနွင့္တစ္ခု သဟဇာတမျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း စတင္ေတြ႔ျမင္လာရပါသည္။
၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ – ၁၄၅ တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ႏုိင္ငံသား ၂ မ်ဳိးလုံး၏ ႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈအေပၚ ေဝဖန္ေထာက္ျပရန္ အေၾကာင္းမရွိေသာ္လည္း ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအတြင္း ႏုိင္ငံသား တစ္မ်ဳိးတည္းရွိသည္ဆုိသည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္ႏွင့္ ႏုိင္ငံသား ၂ မ်ဳိးရွိသည္ ဆုိေသာ ျပ႒ာန္းခ်က္တုိ႔သည္ လုံးဝ သဟဇာတမျဖစ္ဘဲ ႏုိင္ငံသားအခ်င္းခ်င္းအၾကား အဆင့္အတန္းခြဲျခားသည့္သေဘာ (သုိ႔မဟုတ္) တန္းတူ ညီ မွ်မႈ မရွိႏုိင္သည့္သေဘာ ခြဲျခားျပ႒ာန္းထားသည္ဟု ေဝဖန္ေျပာဆုိရန္ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ား ျမင္ေတြ႔ေနရပါသည္။
“၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒ”
အထက္ေဖာ္ျပပါ ႏုိင္ငံသားဥပေဒကုိ အာဏာရွင္ဦးေနဝင္းေခတ္တြင္ ျပ႒ာန္းခ့ဲျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယင္းဥပေဒကုိ ျပည္သူလူထုအား ခ်ျပ၍ ေရး ဆြဲခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ဆုိရွယ္လစ္အာဏာရွင္ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္ေခတ္ျဖစ္၍ မည္သူမွ် ကန္႔ကြက္ႏုိင္သည့္ အခြင့္အေရး မရွိ႐ုံမွ် မက ေဝဖန္ေထာက္ျပႏုိင္သည့္ အေျခအေနပင္ မရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ၾကံဳေတြ႔ခ့ဲရပါသည္။
အဆုိပါ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒတြင္ ႏုိင္ငံသားဆုိသည့္ စကားရပ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေအာက္ပါအတုိင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ခြဲျခားျပဆုိထား သည္ ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။
(၁) ႏုိင္ငံသားဆုိသည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားကုိဆုိသည္။ [ပုဒ္မ – ၂ (ခ)]
(၂) ဧည့္ႏုိင္ငံသားဆုိသည္မွာ ဤဥပေဒအရ သတ္မွတ္ထားေသာ ဧည့္ႏုိင္ငံသားကုိဆုိသည္။ [ပုဒ္မ – ၂ (ဂ)]
(၃) ႏုိင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူဆုိသည္မွာ ဤဥပေဒအရ သတ္မွတ္ထားေသာ ႏုိင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူကုိဆုိသည္။ [ပုဒ္မ – ၂ (ဃ)]
အထက္ေဖာ္ျပပါ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒ ပုဒ္မ ၂ တြင္ ေဖာ္ျပပါအတုိင္း ႏုိင္ငံသား ၃ မ်ဳိး ထပ္မံခြဲျခားလုိက္သည္ ကုိ ေတြ႔ လာရျပန္ပါသည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒအရ ႏုိင္ငံသား ၁ မ်ဳိးတည္းသာရွိၿပီး၊ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဆုိရွယ္လစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ တြင္ ႏုိင္ငံသား ၂ မ်ဳိး ျဖစ္လာခ့ဲရာမွ တစ္ဆင့္တုိး၍ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒတြင္ ႏုိင္ငံသား ၃ မ်ဳိးအထိ တုိးပြားခြဲျခားလာသည္ ကုိ ေတြ႔ ရပါသည္။
အမွန္တကယ္အားျဖင့္ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒအရ ႏုိင္ငံသား ၃ မ်ဳိး ခြဲျခားထားသည့္အျပင္ နည္းဥပေဒတြင္ ႏုိင္ငံသား ဟုတ္မဟုတ္ သံသယရွိသူမ်ားအျဖစ္ အုပ္စု ၁ စု ထပ္မံခြဲျခားထားျပန္သျဖင့္ စုစုေပါင္း ႏုိင္ငံသား ၄ မ်ဳိး ခြဲျခားထားသည္ဟု ေျပာႏုိင္သည္။
“၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားဥပေဒသည္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ညီညြတ္ပါသလား ? ”
၁၉၇၄ ခုႏွစ္ အာဏာရွင္ေခါင္းေဆာင္ ဦးေနဝင္းကုိယ္တုိင္ ဦးစီးေရးဆြဲခ့ဲသည့္ ဆုိရွယ္လစ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ၏ ပုဒ္မ – ၁၄၅ တြင္ ႏုိင္ငံသား ၂ မ်ဳိးသာရွိေၾကာင္း ရွင္းလင္းတိက်စြာ ျပ႒ာန္းထားသည့္ အေျခအေနတြင္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒထက္ အဆင့္နိမ့္ေသာ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံသားဥပေဒတြင္ ထုိစဥ္အခါက အတည္ျဖစ္ေနသည့္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ၌ ျပ႒ာန္းထားခ့ဲျခင္းမရွိေသာ
၁။ ဧည့္ႏုိင္ငံသားဆုိသည့္ တီထြင္ျပ႒ာန္းခ်က္ႏွင့္
၂။ ႏုိင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူဆုိသည့္ တီထြင္ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားသည္ ထုိစဥ္က အတည္ျဖစ္ေနေသာ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ညီမညီ တရားဥပေဒ သေဘာအရ မွန္ကန္မႈ ရွိမရွိ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိရန္ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားစြာ ရွိေနပါေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါသည္။
“ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းဆုိင္ရာ အခြင့္အေရး”
လူတစ္ေယာက္၏ အခြင့္အေရးမ်ားအနက္ အေရးအႀကီးဆုံး အခြင့္အေရးကုိ ေျပာျပပါဟု ေမးလာလွ်င္ “ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းဆုိင္ရာ အခြင့္ အေရး” သည္ အေရးအႀကီးဆုံး အခြင့္အေရးဟု ေျပာဆုိရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းဆုိင္ရာ အခြင့္အေရးသည္ လူတစ္ဦးခ်င္းအတြက္ အေရးအပါဆုံး အခြင့္အေရး ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ယင္းအခြင့္အေရးကုိ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတြင္ တိတိက်က် ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းေပးရပါသည္။ သာဓကမ်ားအျဖစ္ တင္ျပရပါက –
၁။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ – ၁၁ တြင္ မည္သူတုိ႔သည္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းျပတ္သား စြာ ျပ႒ာန္းေပး ထားပါသည္။
၂။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ – ၁၄၅ တြင္လည္း – မည္သူတုိ႔သည္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းျပတ္သား စြာ ျပ႒ာန္းေပးခ့ဲသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။
၃။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ – ၃၄၅ တြင္လည္း – မည္သူတုိ႔သည္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းစြာ ေရးသားျပ႒ာန္း ထားသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။
(မွတ္ခ်က္ – ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဆုိရွယ္လစ္ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ – ၁၄၅ ပါ ျပ႒ာန္းခ်က္ႏွင့္ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ – ၃၄၅ ပါ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ျခင္းဆုိင္ရာ ဥပေဒျပ႒ာန္းခ်က္တုိ႔ တစ္ထပ္တည္း တူေနသည္ကုိလည္း မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ေတြ႔ရေပသည္။)
အထက္ေဖာ္ျပပါ သာဓကမ်ားကုိ ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ အေရးပါပုံႏွင့္ အေရးပါသည့္ အတြက္ လည္း ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတြင္ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းေပးရသည္ကုိ သုံးသပ္ေတြ႔ရွိႏုိင္ေၾကာင္း တင္ျပလုိပါသည္။
“ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း”
အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္းႀကီးတြင္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေအာက္ပါအတုိင္း ျပ႒ာန္း ထားသည္ ကုိ ေတြ႔ႏုိင္ေပသည္။
အပိုဒ္ ၁၅
(၁) လူတိုင္းသည္၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူခြင့္ရွိသည္။
(၂) ဥပေဒအရမဟုတ္လွ်င္ မည္သူမွ် မိမိ၏ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ကို စြန္႔လႊတ္ျခင္းမခံေစရ၊ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာ
အခြင့္အေရးကိုလည္း ျငင္းပယ္ျခင္းမခံေစရ။
ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ဆုိင္ရာ ဥပေဒမ်ားကုိ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအေနျဖင့္ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းမည္ဆုိပါက အထက္ေဖာ္ျပပါ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္ အေရး ေၾကညာစာတမ
Filed under: ဥပေဒ, ေဆာင္းပါးမ်ား
